Þrjú háhitasvæði á Suðvesturlandi : undirbúningur að mati á náttúrufari og verndargildi háhitasvæða

Abstract

Sumarið 2002 óskaði Orkustofnun eftir því að Náttúrufræðistofnun Íslands kannaði hvort nota megi líffræðieinkenni ásamt landslagsfyrirbærum til að flokka háhitasvæði og meta verndargildi þeirra.

Haustið 2004 voru farnar vettvangsferðir á Reykjanes, í Krýsuvík og á Hengilsvæðið til að fá yfirlit yfir helstu þætti sem einkenna svæðin. Á hverju svæði voru nokkrir jarðhitastaðir kannaðir og skráð hvaða gerðir hvera, jarðhitamyndana, gróðurs og landgerða var þar að finna. Ennfremur var jarðvegshiti og sýrustig mælt og ljósmyndir teknar. Háhitasvæðin sem könnuð voru eru fjölbreytt en nokkuð mismunandi. Í ljósi þess að athygli manna beinist nú að möguleikum á meiri nýtingu háhitasvæða er nauðsynlegt að fá sem fyrst heildstætt yfirlit yfir náttúrufar þeirra og mat á verndargildi.

Með þessari skýrslu hefur einnig verið lögð fram verkáætlun um frekari rannsóknir og öflun gagna um háhitsvæði landsins. Ennfremur að þróaðar verði aðferðir til að meta verndargildi háhitasvæða.