Þjóðsögur og gamanmál að vestan 2 : úrval úr vestfirskri fyndni

Abstract

Gálgahúmor og nokkur kaldhæðni einkennir skaplyndi og viðmót Vestfirðinga, sem gera óspart grín að sjálfum sér og bestu vinum sínum. Í því er fólgin mikil væntumþykja og mönnum hlýnar innanbrjósts þegar þeir hafa orðið illa fyrir barðinu á vinum sínum. Þeir vita þá að það er munað eftir þeim. „Almennt er það viðurkennt að Vestfirðingurinn þekkist á kjarnyrtum málflutningi og ekki alltaf mjög slétthefluðum. Þar á móti kemur að í máli hans kemur allt fram sem segja þarf og dylgjur eða hálfkveðnar vísur eru ekki algengar. Vestfirðingar eru sem sé hreinir og beinir og koma til dyranna eins og þeir eru klæddir, segja meiningu sína umbúðalaust. Gálgahúmor og nokkur kaldhæðni einkennir skaplyndi og viðmót Vestfirðinga, sem gera óspart grín að sjálfum sér og bestu vinum sínum. Í því er fólgin mikil væntumþykja og mönnum hlýnar innanbrjósts þegar þeir hafa orðið illa fyrir barðinu á vinum sínum. Þeir vita þá að það er munað eftir þeim. Vestfirðingurinn er hertur af umhverfi sínu og hann hefur þraukað við óblíð kjör í hundruð ára. Hann hefur lifað á fiski og fjörubeit þegar aðrir landsmenn hafa soltið í hel eða fallið í plágum. Hann er þrjóskari en sauðkindin og trúir því enn þann dag í dag að nálægðin við fiskimiðin muni verða honum til bjargar eins og fyrr. Hann hefur sína eigin menningu sem er tiltölulega sjálfbær og býsna fjölbreytt. Hann elur oft á kerskni við náungann, ekki vegna mannvonsku heldur til að honum líði sjálfum betur og meinar ekki alltaf mikið með því. Hann er dulur og sýnir væntumþykju sína oft með hranalegum hætti. Hann hefur þá bjargföstu trú að hann sé þó nokkuð skárri en aðrir landsmenn og geldur því varhug við aðkomumönnum. Þeir ná þó iðulega viðurkenningu hér svona eftir nokkurra áratuga búsetu þegar best lætur.“ Við gerum þessi orð hins ramma